ਵਰ੍ਹਦੀ ਲੂੰਹਦੀ ਸਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰੇ ਰੜ੍ਹਦਾ ਸੀ ਮੈਂ ਅੜਿਆ,
ਆਪਣੇ ਵਲ਼ ਦੀ ਛਾਂ 'ਚ ਲੁਕਦਾ, ਪਰ ਜਾਵਾਂ ਨਾ ਹਰਿਆ |
ਆਸ ਬੱਝੀ ਜਦ ਬੁੱਲਾ ਆਇਆ, ਲੈ ਦਰਿਆ ਵਲ ਤੁਰਿਆ,
ਲਹਿਰੀ ਸਾਗਰ ਵੇਖਣ ਤਾਈਂ ਚਾਅ ਮਨ ਅੰਦਰ ਧਰਿਆ |
ਪਰ ਮੈਂ ਹਾਏ ਬਖਤੋਂ ਹੀਣਾ, ਜਦ ਬੰਨੇ ਜਾ ਅਪੜਿਆ,
ਪਾਣੀ ਦਿਸਿਆ, ਸੀ ਬਹਾਅ ਵੀ, ਨਾ ਹੈ ਸੀ ਕੋਈ ਦਰਿਆ |
ਇਹ ਤੇ ਐਸੀ ਧਾਰ ਸੀ ਬਸ ਜੋ, ਸੀ ਉਹਥੇ ਤਕ ਜਾਂਦੀ,
ਮੇਲ ਸਾਗਰ ਦਾ ਦੂਰ ਦੁਰਾਡੇ, ਕੀ ਕਰ ਏਹ ਕਰਵਾਉਂਦੀ |
ਮੇਰੇ ਭਾਗਾਂ ਕੀ ਤੂੰ ਕੋਈ ਕ਼ਾਮਿਲ ਦਰਿਆ ਨਾ ਲਿਖਿਆ,
ਕਹਿ ਸਕਾਂ ਜਿਸ ਦੀ ਮਿਹਰ ਸਦਕਾ, ਮੈਂ ਸਾਗਰ ਨੂੰ ਫੜਿਆ |
No comments:
Post a Comment