ਇੱਕ ਅਕਾਲ, ਇੱਕ ਪੰਥ ਤੇ ਇੱਕੋ ਤੇਰਾ ਦਰਬਾਰ,
ਸਾਜਿਆ ਤੂੰ ਜਿਨਾਂ ਲਈ, ਕੀਤਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਹੀ ਖੁਆਰ |
ਜਿਵੇਂ ਰੇਤ ਦੇ ਘੁਰਨੇ ਬੱਚੇ ਮੁੜ-੨ ਲਾਉਂਦੇ ਢਾਹੁਂਦੇ,
ਚਾਅ ਵਿੱਚ ਲਾਵਣ, ਚਾਅ ਵਿੱਚ ਢਾਵਣ, ਫਰਕ ਨਾ ਦੋ ਥੀਂ ਕਰਦੇ |
ਪਰ ਇਹ ਕਿਹੋ ਜੇਹੀ ਉੱਮਤ, ਜੋ ਜਦ ਜੀ ਆਵੇ ਬਸ ਢਾਵੇ,
ਉਸਰਣ ਸਾਂਬਣ ਦੇ ਹੀਲੇ ਛੱਡ, ਪੈਰਾਂ ਨਾਲ ਲਿਤਾੜੀ ਜਾਵੇ |
ਬੇਪਰਵਾਹ, ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਵੇਖੇ, ਅਣਗੌਲ਼ਾ ਕਰ ਹੱਸੇ,
ਚਹੁਂ ਦਿਨਾ ਦੀ ਆਕੜ ਹੰਢਾ ਕੇ, ਮੁੜ ਪੈਣਾ ਜਮ ਵੱਸੇ |
No comments:
Post a Comment