ਕੌਣ ਹਾਂ ਮੈਂ, ਕੌਣ ਹੈਂ ਤੂੰ, ਕੌਣ ਨੇ ਇਹ ਲੋਕੀ ਸਾਰੇ,
ਸਮਝ ਪਵੇ ਨਾ, ਖੁੱਲੀ ਅੱਖੀਆਂ ਘਿਰਿਆ ਜਿਉਂ ਅੰਧਿਆਰੇ
ਮੇਰੇ ਚਿੱਤ ਵਿੱਚ ਬੇਚੈਨੀ ਏ, ਨਾਲ਼ੇ ਘੁਲਿਆ ਕਾਲਜਾ ਜਾਵੇ,
ਇੱਕੋ ਵਾਰ ਤੇ ਬਸ ਇੱਕ ਹੀ ਵਾਰ, ਕੋਈ ਚਾਨਣ ਰਾਹਵੇ ਪਾਵੇ
ਪਰ ਇਸ ਘੁੱਪ ਹਨੇਰੇ ਅੰਦਰ, ਕੋਈ ਆਸ ਕਿਰਨ ਨਾ ਦਿਸਦੀ,
ਜਿਸ ਦੀ ਲੌ ਦੀ ਲੀਕੇ ਤੁਰ ਕੇ, 'ਮੈਂ' ਸੂਰਜ ਨੁੰ ਜਾ ਮਿਲਦੀ
ਉਂਜ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਅੱਖਾਂ ਮੇਰੀਆਂ, ਨਾ ਝੱਲ ਸਕਣ ਉਹ ਲਿਸ਼ਕਾਰੇ
ਕਿਉਂ ਜੋ ਕਈ ਜਨਮਾਂ ਤੋਂ ਇਹ ਮਨ, ਘਿਰਿਆ ਹੈ ਅੰਧਿਆਰੇ
ਵਰ੍ਹਦੀ ਲੂੰਹਦੀ ਸਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰੇ ਰੜ੍ਹਦਾ ਸੀ ਮੈਂ ਅੜਿਆ,
ਆਪਣੇ ਵਲ਼ ਦੀ ਛਾਂ 'ਚ ਲੁਕਦਾ, ਪਰ ਜਾਵਾਂ ਨਾ ਹਰਿਆ |
ਆਸ ਬੱਝੀ ਜਦ ਬੁੱਲਾ ਆਇਆ, ਲੈ ਦਰਿਆ ਵਲ ਤੁਰਿਆ,
ਲਹਿਰੀ ਸਾਗਰ ਵੇਖਣ ਤਾਈਂ ਚਾਅ ਮਨ ਅੰਦਰ ਧਰਿਆ |
ਪਰ ਮੈਂ ਹਾਏ ਬਖਤੋਂ ਹੀਣਾ, ਜਦ ਬੰਨੇ ਜਾ ਅਪੜਿਆ,
ਪਾਣੀ ਦਿਸਿਆ, ਸੀ ਬਹਾਅ ਵੀ, ਨਾ ਹੈ ਸੀ ਕੋਈ ਦਰਿਆ |
ਇਹ ਤੇ ਐਸੀ ਧਾਰ ਸੀ ਬਸ ਜੋ, ਸੀ ਉਹਥੇ ਤਕ ਜਾਂਦੀ,
ਮੇਲ ਸਾਗਰ ਦਾ ਦੂਰ ਦੁਰਾਡੇ, ਕੀ ਕਰ ਏਹ ਕਰਵਾਉਂਦੀ |
ਮੇਰੇ ਭਾਗਾਂ ਕੀ ਤੂੰ ਕੋਈ ਕ਼ਾਮਿਲ ਦਰਿਆ ਨਾ ਲਿਖਿਆ,
ਕਹਿ ਸਕਾਂ ਜਿਸ ਦੀ ਮਿਹਰ ਸਦਕਾ, ਮੈਂ ਸਾਗਰ ਨੂੰ ਫੜਿਆ |
ਇੱਕ ਅਕਾਲ, ਇੱਕ ਪੰਥ ਤੇ ਇੱਕੋ ਤੇਰਾ ਦਰਬਾਰ,
ਸਾਜਿਆ ਤੂੰ ਜਿਨਾਂ ਲਈ, ਕੀਤਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਹੀ ਖੁਆਰ |
ਜਿਵੇਂ ਰੇਤ ਦੇ ਘੁਰਨੇ ਬੱਚੇ ਮੁੜ-੨ ਲਾਉਂਦੇ ਢਾਹੁਂਦੇ,
ਚਾਅ ਵਿੱਚ ਲਾਵਣ, ਚਾਅ ਵਿੱਚ ਢਾਵਣ, ਫਰਕ ਨਾ ਦੋ ਥੀਂ ਕਰਦੇ |
ਪਰ ਇਹ ਕਿਹੋ ਜੇਹੀ ਉੱਮਤ, ਜੋ ਜਦ ਜੀ ਆਵੇ ਬਸ ਢਾਵੇ,
ਉਸਰਣ ਸਾਂਬਣ ਦੇ ਹੀਲੇ ਛੱਡ, ਪੈਰਾਂ ਨਾਲ ਲਿਤਾੜੀ ਜਾਵੇ |
ਬੇਪਰਵਾਹ, ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਵੇਖੇ, ਅਣਗੌਲ਼ਾ ਕਰ ਹੱਸੇ,
ਚਹੁਂ ਦਿਨਾ ਦੀ ਆਕੜ ਹੰਢਾ ਕੇ, ਮੁੜ ਪੈਣਾ ਜਮ ਵੱਸੇ |
